Normaalgesproken ben ik niet zo'n stresskip. Maar, zodra ik streng word beoordeeld op aspecten waar ik (nog) niet thuis in ben, slaat de onrust en mijn prestatiedrang (of dwang?!) toe. Zo resultaatgericht als ik ben, wil ik erg graag slagen voor deze auditie. Maar wat als ik niet door ben? Wat als ik dus niet goed genoeg ben? Wat als...

Dan is het moment daar. Met een heftig kloppend hart laat ik mijn mede-auditiedeelnemers achter op de gang en loop ik naar de jurytafel. Vier paar kritische ogen kijken me vriendelijk lachend aan. Onwennig ga ik zitten. De spanning stijgt de pan uit en ik weet me bijna geen houding te geven. Zeg nou, zeg nou, zeg nou. Verlos me alsjeblieft uit m'n lijden!

'Hoe vond je het zelf gaan?'

(Is dit een strikvraag?) 'Uh...Je bedoelt wat ik vind van mijn eigen prestaties?'

'Ja inderdaad.'

(Wat zal ik zeggen? Gewoon de waarheid Louise, je kunt het!) 'Nou, ondanks de enorme zenuwen denk ik dat ik het uh.... Redelijk goed heb gedaan... (En wat als ik nu gigantisch de plank mis sla? Dat zou een blunder zijn en getuigen van een enorm slecht zelfinzicht!)

'Nou, dat vonden wij ook dus... Je bent door!'

'Whoah!!!!!', roep ik uit waarbij ik zowat uit m'n stoel spring.

'Maar.... Natuurlijk zijn er nog wel wat aandachtspunten.'

'Ja, natuurlijk', waarbij ik me pijnlijk besef dat ik in Les Mills-land net om de hoek kom kijken en nog een hoop moet leren. Als groepslesinstructeur ben ik namelijk nauwelijks m'n beginnersjasje (twee jaar) uitgegroeid.

De aandachtspunten zal ik jullie (en mezelf ;-)) in dit bericht besparen. Belangrijkste boodschap is dat ik het Les Mills Trainee traject 2009 inga voor Bodybalance. Dit betekent dat ik word opgeleid tot nationaal Bodybalance-trainer voor Les Mills. Mijn dag kan niet meer stuk!