Balans werk privé

Een saaie en lange autoreis op zondagochtend is dan niet bevorderlijk voor het aantal gedachten dat door me heen spookt. Dag voor dag loop ik de week door. Wie ik allemaal moet bellen, wanneer ik dat het beste kan doen, welke deadlines ik heb en hoe ik bepaalde dingen het beste kan aanpakken. Daarnaast schreeuwt m'n administratie dat ik hoognodig alles moet bijwerken en heb ik ook nog een lijst met werkgerelateerde klusjes waarop ik nog niks heb afgevinkt.

Niet dat ik klaag. Dat hoort nu eenmaal bij het werk dat ik heb gekozen. Heel soms verlang ik terug naar een baan die ik vrijdagmiddag kan loslaten en maandagochtend weer kan oppakken. Een seconde later ben ik weer superblij dat ik dit werk doe. Zolang ik niet 24 uur per dag met m'n werk bezig ben, geen klachten krijg uit het thuisfront en gemakkelijk tijd vrijmaak voor andere dingen zie ik geen probleem.

Anders wordt het wanneer je geen afstand kunt nemen van je werk en (heel belangrijk!) je er last van ondervindt. Als je bijvoorbeeld letterlijk en figuurlijk met je werk opstaat en ermee naar bed gaat. Als je moe wakker wordt en 's nachts geen oog dicht doet. Als je alleen maar aan je werk denkt terwijl je eigenlijk met iets anders bezig bent. Als je familie en vrienden verwaarloost en nauwelijks anders afspraken hebt behalve werkgerelateerde. In dat geval wordt het hoog tijd om wat aan je situatie te doen...