'Tieners en twintigers hebben een slechte werkmentaliteit. Ze zijn verwend, willen nauwelijks hun handen uit de mouwen steken en zijn op werkgebied niet te vertrouwen', verzuchtte een manager die ik laatst sprak.
Hij had verschillende voorbeelden om zijn conclusie te onderbouwen. Stagiares die op hun allereerste werkdag niet op komen dagen of zich per sms afmelden. Volgende maand kan ik wel beginnen, sms'te een van z'n stagiares, alsof de afspraak die was gemaakt probleemloos eenzijdig gewijzigd kon worden. Ook vertelde de manager over een parttimekracht die het doodnormaal vond om vrij te nemen: 'Aanstaande zaterdag ben ik er niet, want dan heb ik een bruiloft.'
'Toen ik dat hoorde brak m'n klomp! Wat denkt die jeugd van tegenwoordig? Hebben ze ooit van overleg gehoord? Respect? Snappen ze het concept werken op contractbasis wel? Vertelde die gozer dat hij de uurtjes wel opvangt door op vrijdagavond te werken. Dan heb ik niemand nodig, maar zelfs dat snapt hij niet!'
Zijn verhaal deed me nadenken over mijn eigen werkmentaliteit. Mijn eerste bijbaan had ik op mijn vijftiende, maar zo'n makkelijke mentaliteit heb ik nooit gehad. Als tiener niet en als twintiger al helemaal niet. Ook de manager is nooit op een dergelijke onverantwoorde manier met een stageplek, bijbaan of baan omgegaan. Hoe jong hij ook was.
Dat maakt de volgende vraag natuurlijk bijster interessant. Is de mentaliteit van jongvolwassenen ècht veranderd? Of heeft de manager gewoon pech dat de arbeidsmarkt krap is en daarom alleen rotte appels kan krijgen?
In het beschreven geval had de manager van tevoren misschien beter moeten afstemmen met zijn medewerker. Wat verwacht de medewerker van het werk en zijn werkgever? Wat verwacht de manager van zijn personeel? In hoeverre is er sprake van een match? Bij gebrek aan personeel en krapte op de arbeidsmarkt is het natuurlijk altijd de vraag: neem je genoegen met minder of kun je dan beter helemaal niemand aannemen?
Dit 'probleem' is al zo oud als de mensheid. Mensen hebben steeds minder betaald werk nodig om rond te komen. Mijn vader vond de jeugd in de 70'er jaren nix. Hij is sjouwde rond zijn 16de met 75kg-balen en werkte 6 lange dagen per week. Hij kon daar net aan de huur van een miezerig huisje mee betalen. Mijn opa vond dat mijn vader maar zeurde, hij moest nog meer sjouwen en heeft nooit die onzin van een douche en een toitlet in huis gehad.
En nu staan de huizen vol met spullen. Jongelui die 10km naar schol te ver vinden worden door ouders weggebracht en kunnen anders van die ouders zo een nieuwe brommer of nieuwe fiets krijgen. Zelf mocht ik nog werken voor mijn eerste schoolfiets.
En toch zijn dat natuurlijk allemaal goede ontwikkelingen. Een manager moet niet stil blijven staan bij de tijd dat hij jong was. De jeugd wil ook best werken en kan het ook, maar als werkgever moet je wel aangeven dat je de inzet van zo iemand belangrijk vind. Grappiggenoeg speelt geld daarbij een mindere rol. Gewoon zeggen dat iemand het goed doet en iemand wat verantwoording geven doet wonderen. En juist de klagende managers doen dat niet, die bliven achter hun PC hangen om planninkjes te bestuderen.
Laatste Reacties
Weblog Archief
-
Een reply is niet vanzelfsprekend
11-10-2007 -
Wat, hoe en waarom: de meestgestelde vragen over Mental Fitness 4U
05-09-2013 -
Tangaslipautomaat in wc
04-05-2010 -
Vrij zijn is een illusie
19-12-2007 -
Gevers en helpaholics
25-10-2011 -
Toeval bestaat echt (niet)
02-11-2007