Het gaat helemaal niet om mij!

Misschien heb ik deze druk juist nodig om vaart in mezelf te zetten. Om mezelf te dwingen na te denken over een goed product. De workshop moet in mijn ogen professioneel zijn, een goede balans hebben tussen theorie en praktijk, geen slaapverwekkende theoretische modellen bevatten en ruimte hebben voor humor. Er zijn verschillende medewerkers die de workshop volgen, dus de oefeningen moeten niet al te afdelingspecifiek zijn.

Tegelijkertijd spoken er allemaal vragen door mijn hoofd. Is de opbouw logisch? Vergeet ik niets belangrijks? En, ben ik duidelijk genoeg? Dit zijn natuurlijk de hersenspinsels van mijn onzekere kant. Tegelijkertijd houden deze vragen me scherp. Om te voorkomen dat deze hersenspinsels te veel grip grijpen op mijn onzekerheid, verleg ik de focus van mezelf naar de deelnemers. Wat is de voornaamste behoefte van mijn deelnemers? Wat wil ik dat zij inzien? En, wat wil ik dat zij leren?

Immers, de workshop draait niet om mij, het draait om de deelnemers. Ik moet erop vertrouwen dat ik genoeg kennis en kunde heb om alle vragen te beantwoorden. Zo niet, dan volstaat het antwoord: 'Daar kom ik op terug.' Het is namelijk een illusie dat ik (of willekeurig wie dan ook) alles moet weten. Dat zou natuurlijk geweldig zijn, maar is verre van realistisch.