Het is... niet mij, wel mij!

Afgelopen vrijdag had ik een bruiloft waarbij ik van Andu zilveren sieraden mocht lenen. Voor haar schrijf en redigeer ik teksten voor haar nieuwe webshop, een webshop voor zilveren sieraden. Die middag kwam ik haar bij op kantoor om enkele sieraden uit te proberen.

'Welke jurk doe je aan?' vraagt Andu nieuwsgierig. Lomp stappend in mijn snowboots pak ik een plastic zak waaruit ik een rode jurk haal.

'Eens kijken naar de hals... Hmm. Ik heb wel wat moois voor je. Kijk eens hier.'

Resoluut pakt Andu een zilveren ketting met een prachtige hanger van bergkristal. 'De hanger volgt de lijn van je hals. Probeer 'm eens.'

Ongemakkelijk doe ik de hanger om. 'Mooi', roept Andu. Enigszins aarzelend kijk ik in de spiegel. Ja, de ketting is mooi. Schittert zelfs. Maar toch voelde ik me er ongemakkelijk door. Waarom dat zo was, kon ik niet bedenken. Kon ik mezelf niet identificeren met iets moois? Dat is toch bizar?

'De ketting staat je prachtig', zegt Andu. 'Maar ben jij dat?'

Die vraag raakt de kern van mijn twijfel. Ja, de ketting is mooi. Hij staat me op zich prima. Maar, hij past niet bij me. Het voelt niet mij. Niet mij als persoonlijkheid. Grappig om te merken dat sieraden zo de kern van je persoonlijk kunnen raken of juist niet.

En zo was ik een tijdje zoet met het uitproberen van sieraden. Het eindresultaat zie je hieronder. Ik sta links ;-)