Nonchalant stopte ik m'n naamplaatje in m'n tas. 'Neem jij je badge mee naar huis?', werd er nieuwsgierig en een tikkeltje ironisch aan me gevraagd. 'Ja', antwoordde ik betrapt, 'ik vind de badge best grappig. Onder mijn naam staat: freelance journalist, terwijl ik mezelf eigenlijk nooit zo noem.'
Het was een korte woordenwisseling tussen mij en een van de aanwezigen op de Di-beter bijeenkomst van vorige week woensdag. Daar was ik uitgenodigd om verslag te doen van het debat. Toegegeven, eigenlijk is het best een idiote actie en reactie. Waarom noem ik mezelf geen freelance journalist terwijl ik wél geregeld journalistieke werkzaamheden uitvoer?
Misschien komt het omdat ik bij de woorden freelance journalist denk aan een vriendin die geregeld met irritante journalisten te maken heeft. Mensen die geen echte betrokkenheid tonen bij haar organisatie, maar puur uit zijn op sensatie en provocerende kreten. Misschien noem ik mezelf niet zo omdat ik psychologie heb gestudeerd en geen journalistiek. Then again, ik noem mezelf ook geen psycholoog! Ach. Misschien moet ik mijn hokjesbezwaar gewoon loslaten en accepteren dat mensen graag een duidelijk label aan alles hangen. Wie kan het ze overigens kwalijk nemen? Het maakt de wereld een stuk overzichtelijker.
Wellicht heb ik de batch meegenomen om te wennen aan het idee. Inmiddels heb ik nl. gemerkt dat het niet handig is om te zeggen dat ik tekstschrijver ben. Veel mensen vragen door omdat ze geen idee hebben van hetgeen een tekstschrijver doet. Dit in tegenstelling tot een journalist. Aangezien de werkzaamheden overlappen, kan ik net zo goed zeggen dat ik journalist ben. Toch?
Mensen weten inderdaad niet wat ze bij tekstschrijver moeten voorstellen, bij journalist hebben ze het televisiebeeld van snelle mannen (en vrouwen) in dito auto's die allerlei avonturen beleven. Bij sommige journalisten klopt dat beeld overigens.