Het wordt hoog tijd om jullie te vertellen waarom ik ooit voor mezelf ben begonnen. En nee, het is geen idyllisch beeld van iemand die er altijd van heeft gedroomd om voor zichzelf te beginnen. Ik was al een tijd op zoek naar een baan, maar vond weinig functies geschikt. Vond ik wél een leuke vacature, dan werd ik niet eens uitgenodigd op gesprek of zou ik worden uitgemolken.
Mijn allerlaatste ervaring op sollicitatiegebied was de druppel om voor het zelfstandig ondernemerschap te kiezen. Ik reageerde op een vacature waarin ik de hoofdredactie zou vervullen van verschillende vaktijdschriften. Daarnaast kreeg ik de taak om een nieuw tijdschrift op te starten. Hartstikke leuk, dacht ik! Er zou wél veel stress en druk bij komen kijken, maar daar had ik al ervaring mee. Zolang er een juiste vergoeding tegenover staat, vind ik dit soort zaken prima te relativeren.
Toen ik dus in het tweede gesprek aangaf wat ik wilde verdienen, werd ik nog net niet uitgelachen. Het werd me direct duidelijk dat het gewenste salaris flink buiten hun budget viel. Nu vroeg ik geen belachelijk hoog maandbedrag, dus geneerde ik me absoluut niet voor mijn bod. Het zal duidelijk zijn, ik ben niet aangenomen. Ondanks de 'klik' en hun vertrouwen in mijn capaciteiten, kozen ze voor iemand die akkoord ging met een hongerloontje.
Ik zal ze leren, dacht ik. Dan maar niet in loondienst. Ik ga gewoon voor mezelf beginnen! Inmiddels sprokkel ik bijna twee jaar mijn eigen salaris bij elkaar en ben ik nog lang niet van plan om te stoppen. Wat een mislukt sollicitatiegesprek al niet teweeg kan brengen...
De uitdrukking 'salaris bij elkaar sprokkelen' suggereert niet dat je echt binnenloopt. Maar aangezien je er kennelijk heel tevreden mee bent, moet het geboden inkomen inderdaad schrikbarend laag zijn geweest. Maakt me wel nieuwsgierig hoeveel, pardon hoeweinig, dat was.