Sommige mensen roepen heel hard dat het niet goed gaat. Soms schemert een persoonlijke situatie subtiel door. Tussen neus en lippen door wordt gezegd: 'Ik loop tegen een burn-out aan.' 'Ik moet voor m'n gezondheid afvallen.' 'Die werkdruk, die ligt veel te hoog.' 'Ik wil nu ècht meer rust in m'n lijf.' 'Die gedachten, ik word er gek van. Maar...'
Die maar. Er is altijd een maar. Een maar die zegt dat het niet lukt om doelgericht in actie te komen. Die maar die zorgt dat je in een slachtofferrol blijft hangen. De gemiddelde lezer die zich herkent in de eerste zinnen zal nu vol afschuw reageren. Ik? Een slachtoffer? Echt niet!
Toch zijn ze slachtoffer. En wel van zichzelf. In plaats van concrete actie kiezen ze voor passief gedrag. Ergens is het namelijk best lekker om het superdruk te hebben en tegen een burn-out te lopen. Ergens is het wel veilig om die overtollige kilo's mee te blijven zeulen. En ergens is het heerlijk om alleen maar anderen te pleasen en ja-gedrag te vertonen. Zo hoef je namelijk niet naar jezelf te kijken en je angsten onder ogen te zien.
Met mij gaat het prima. Geen burn-out en nog net niet door de zon verbrand. Het vervelende is dat als je je lekker voelt, de tijd veel sneller gaat.