Iedereen vraagt hoe het was. Ja, geweldig zoals ik maandag al schreef, maar geweldig is niet het woord. Sterker nog, mijn gevoel is niet in een woord te vangen. Zelfs niet in twee of drie. Niet eens in een paar alinea's. Op dit moment merk ik hoe moeilijk het is om een gevoel te beschrijven. Een gevoel dat niet iedereen kent.

Hoe goedbedoeld andere mensen ook vertellen dat ze je begrijpen. Het klopt niet. Pas als je het meemaakt voel je mee. Dan pas begrijp je waar ik over praat. De uppers, de downers, de vibe, het eenheidsgevoel, de passie, de spanning, de opgelatenheid, de opgefoktheid, de ervaringen, de contacten met iedereen.

Sterker nog. Ik begreep het onderlinge gemail van trainers vorig jaar niet. Wat overdreven. Hoe sentimenteel. Ik had die vibe niet. Ik voelde die dip niet. Waarschijnlijk omdat ik me nog niet verbonden voelde met de tribe zoals ik me nu voel. Hetzelfde gevoel had ik ook na Athene. Toen ik thuis kwam kreeg ik even later mijn familie op bezoek. Heel fijn en gezellig, maar toch voelde ik me zielsalleen.

Ook dit gaat over. Net zoals elke emotie overgaat als je die toelaat.