Het antwoord is simpel. Beide. In de ene situatie voel ik me sterk en zeker. Of beter gezegd. Heb ik geen last van onzekerheid. Als ik last heb van onzekerheid ga ik nadenken en dan begint de ellende. De meest belachelijke verhalen verpesten mijn gemoedstoestand. Ja, en dan voel ik me ongemakkelijk en word ik in gedachten kleiner en kleiner...

Als ik geniet van de dingen die ik doe en de mensen om me heen, dan voel ik me goed. Een heerlijke les, een trainingsochtend die bijzonder is verlopen, een boeiend gesprek, een interessant boek. Ik kan blij worden van kleine dingen. Op zo'n moment maak ik me nergens druk om en ben ik dankbaar voor alles wat ik heb.

Heb ik op m'n blog een kwetsbaar imago? Kom ik over als een enorm onzeker persoon? Het zijn wel interessante vragen die nu in me opkomen. Heel lang heb ik gedacht dat ik van nature onzeker ben, maar eigenlijk valt het best mee. Feit is alleen wel dat ik graag schrijf op momenten dat ik ergens mee zit. Daardoor plaats ik misschien relatief meer 'onzekere' blogs.

Daarnaast vind ik het veel leuker om over issues te schrijven waarvan ik weet dat meerdere mensen ermee worstelen. Ook vind ik het leuk om te laten zien dat mensen niet alleen zwart of wit zijn. Ik kan aan de ene kant heel succesvol zijn in de dingen die ik doe en toch onzekere kanten hebben. Zelf vind ik het minder spannend om verhalen te lezen van mensen die totaal niks van zichzelf laten zien. Dus vandaar dat ik makkelijker ben om mijn kwetsbare kant te laten zien.

En wat is kwetsbaar? Als ik een blog plaats dan voel ik me niet kwetsbaar. Wat ik het ene moment voel of denk kan het volgende moment over zijn. Ik zie mijn blogs meer als een creatieve uitlaatklep waarmee ik (misschien) mensen kan inspireren om bij zichzelf stil te staan.