Oude pubers uit de sloot halen

Daar stond ik dan. Moederziel alleen tussen honderden, al dan niet duizenden ex-leerlingen van het Zwijsen college. Was ik dan de enige die zo gek was om alleen naar deze reünie te komen? Dat is wel erg tegenstrijdig met vijftien jaar terug waarin ik eerder het stille muisje was gehuld in veelal zwaarmoedige, donkere kleding.

Terug in de wandelgangen spot ik een oude foto van mezelf. Een foto uit 1990 waarin ik de opsteker van de maand kreeg vanwege een kapselwedstrijd (wat een vreselijke foto, die hangt daar toch niet sinds 1990 mag ik hopen?!). Inmiddels begin ik grote twijfels te krijgen over mijn actie. Waar zijn al die mensen uit '92?!

Nogmaals wandel ik naar de grote tent en nogmaals loop ik een rondje. Ben ik nou zo kippig of zie ik gewoon geen enkele bekende? Gelukkig. De eerste bekende doet zich aan. En de volgende. En de volgende. Uiteindelijk heb ik me prima vermaakt en heb ik mijn doel bereikt. Een kijkje in het leven van een aantal oud-klasgenoten.

Mijn conclusie: vijftien jaar doet relatief weinig met een persoon. Oké, het omhulsel takelt bij de meeste mensen wat af (mensen worden zwaarder, kaler en krijgen rimpels), maar de herkenning blijft. En dat sneller dan ik had verwacht. Ook wat persoonlijkheid betreft: de naïeveling komt nog steeds naïef over, de lolbroek blijft de lolbroek en de vreemde snuiter doet nog steeds vreemde uitspraken.

Het enige wat wél is veranderd is de mate waarin mensen verschillen in onzekerheid. Diegenen die toen zo vreselijk onzeker waren (waaronder ondergetekende), zijn dat niet meer. Althans, niet meer in belachelijk grote mate. Zou ik destijds dichtklappen als iemand een lullige opmerking maakte, nu zou diegene de wind van voren krijgen. Wat is het toch fijn om geen puber meer te zijn. Heeft ouder worden toch nog z'n voordelen :-)