Sluwe, manipulatieve dame?

Nadelen die, hoe kan het ook anders, juist te maken hebben met de voordelen:

- In een persoonlijk gesprek kun je meerdere wapens in de strijd gooien om het vertrouwen te winnen van de geïnterviewde. Een lach, een knik, je hele houding. Over de telefoon heb je alleen je stem tot je beschikking;

- Uiterlijk en non-verbaal gedrag hoeven je niet per se af te leiden. Sterker nog, je kunt ze gebruiken als leidraad. Een opmerkelijke broek, een mooie ketting, een frons, wegkijkende ogen. Ze geven je informatie die je over de telefoon niet krijgt.

Nu ik het voorgaande teruglees, lijkt het alsof ik op een sluwe, manipulatieve wijze interviews afneem. Koud en zonder enige vorm van vreugde. Alsof ik ze liever niet afneem (of in ieder geval telefonisch), omdat ik zoveel mogelijk tijd wil besparen. Niets is minder waar. Ik kan ontzettend genieten van een leuk gesprek (al dan niet persoonlijk of telefonisch). En dan vooral de gesprekken met mensen die hun hart en ziel ergens in stoppen.

Ik vind het vooral leuk om relatief onbekende mensen te interviewen, diegenen die (bijna) nooit worden geïnterviewd. Je merkt een soort puurheid aan ze, een vorm van echtheid die bij bekende mensen voor mijn gevoel weleens ontbreekt. Waarschijnlijk is het een wisselwerking. Ik ben oprecht geïnteresseerd in iemand, diegene voelt zich goed en praat ronduit over zichzelf of datgene waar ze mee bezig zijn.

In ieder geval kan ik er geen genoeg van krijgen. Wat een mazzel dat ik nog een aantal interviews moet afnemen!