Dat bodybalance tot heftige reacties kan leiden heb ik inmiddels in de praktijk ondervonden. Juist het feit dat mensen 'gedwongen' worden om bij zichzelf stil te staan, kan de druppel zijn die de emmer doet overlopen. Na de les van gisteravond benaderde een van de nieuwe deelnemers me met waterige ogen. 'Is dit normaal?', vroeg ze me.
Hoe langer ze me aankeek hoe meer tranen er over haar wangen rolden.
'In de afgelopen twintig jaar heb ik geen traan gelaten en nu kan ik niet stoppen met huilen. Ik schaam me dood', vertrouwde ze me toe.
'Je hoeft je absoluut niet te schamen hoor', zei ik geruststellend. 'Dit gebeurt wel vaker. Heb je een heel druk bestaan?', vroeg ik voorzichtig.
'Ja, te druk eigenlijk. Ik zou het veel rustiger aan moeten doen. Nu sta ik voor het eerst sinds tijden op de sportschool en dan gebeurt er dit. Ik weet niet wat me overkomt!', snikte ze verder.
'Laat maar lekker gaan hoor. Dat vind ik echt niet erg', zei ik geruststellend.
'Mag ik nog even in de zaal blijven?'
'Natuurlijk. Geen probleem. Kom je de volgende keer nog een keer naar m'n les?', vroeg ik haar in de hoop dat emoties haar niet weerhouden om nog eens terug te komen.
'Ja, als het mag. Bedankt hè?', en even later snelde ze de aerobiczaal uit...
Wat een heftige reactie zeg! Je hebt er al vaker iets over verteld, maar wat houdt Bodybalance nu precies in? En waar geef je eigenlijk precies les?
Misschien kom ik wel eens binnenwippen :-)
Groetjes, Evelien