Zonder overleg werd door het schoolbestuur besloten dat alle leraren en leraressen een instrument moesten leren bespelen. Het werd niet de piano, de blokfluit of de viool. Nee, het werd de gitaar. Persoonlijk zou ik dat wel leuk hebben gevonden. De baas die voor mij tien gitaarlessen betaalt? Ik teken ervoor! Helaas was de basisschoollerares er zelf minder door gecharmeerd. Met een lang gezicht zat zij tien weken lang te gruwelen van de snaren. Om van de irritatie aan haar vingers niet te spreken.

Het schoolbestuur had beter moeten weten. Het verplichten van een dergelijke cursus valt zeker niet in goede aarde. Om van motivatie niet te spreken. En zonder motivatie blijft de kennis die je krijgt toegereikt niet lang hangen. Ook bij de lerares die nu juist een hekel aan de gitaar heeft gekregen (en overigens nog steeds geen noot kan spelen).

Ze had graag gewild dat haar was gevraagd welk instrument ze wilde leren bespelen. Ze had het überhaupt prettig gevonden als er van tevoren was gecommuniceerd. Niet dus.

Hoe kan het dat uitgerekend een schoolbestuur zo weinig weet over communicatie en motivatie? Ik sta voor een raadsel...