Waar je vroeger een bezoek kreeg van de pastoor als je niet snel genoeg zwanger was, zo word je tegenwoordig afgestraft als je fulltime huismoeder bent. Tijden veranderen, zo ook de sociale druk op vrouwen waneer het gaat om kinderen.
Willekeurige gesprekken met vrouwen tussen de 25 en 67 geven een prachtige indruk over de manier waarop vrouwen hun leven leiden en hebben geleid. Ik heb uitspraken gehoord die op z'n zachts gezegd sociaal onwenselijk zijn. Oudere vrouwen met kinderen die, als ze het nu over mochten doen, niet voor kinderen zouden hebben gekozen. Moeders die je op het hart drukken dat je alleen voor kinderen moet kiezen als je dat zélf wilt en niet omdat je partner ze wenst. Vrouwen die koste wat het kost een kind willen baren. Mannen zijn hooguit geschikt als zaaddonor. Er zijn vrouwen die, omdat de tijd begint te dringen en een sterke kinderwens hebben, een geschikte papa zoeken en een relatie aangaan. Voldoet deze papa verder niet als partner, jammer dan.
Ik heb veel vrouwen tussen de 30 en 40 gesproken die niet weten of ze een kind willen. Zij vinden dat afhangen van de situatie. Komt er een geschikte papa op hun pad, dan is het antwoord ja. Is deze papa in de verste hoeken niet te vinden, dan nee. Dit in schril contrast met vrouwen van rond de 60 jaar die niet eens nadachten over het wel of niet krijgen van kinderen (en nu dus misschien andere keuzes zouden hebben gemaakt).
Tegenwoordig is het 'not done' om fulltime huismoeder te zijn. Eén vrouw vertelde dat ze vaak genoeg de vraag krijgt: 'Vind je thuisblijven niet zonde van je capaciteiten? Jij kunt zoveel!' Alsof kinderen opvoeden niet zo veel voorstelt.
Ik heb veel liefde gehoord voor kinderen: 'Ik vind het zo fijn dat ik mijn kind kan verzorgen' en 'Kinderen zijn prachtig, ik wou dat ik er veel eerder aan was begonnen.' Maar ook de keerzijde: 'Die roze wolk heb ik nooit gevoeld' en 'Ik wacht nog steeds op het moment dat ik er zooooveel voor terugkrijg.'
Voor een Nederlandse vrouw van tegenwoordig is het gezin niet meer zo vanzelfsprekend als vroeger. Daarnaast lijkt het alsof de sociale druk flink is verhoogd. Een vrouw 'moet' op verschillende gebieden presteren. Ze moet er goed uit (blijven) zien, een perfecte partner zijn, carrière maken, een sociaal leven onderhouden en vooral de ideale moeder zijn.
Nederlandse vrouwen van nu beseffen donders goed hoeveel verantwoordelijkheid een kind met zich meebrengt. Zou het zo kunnen zijn dat de twijfelende of veeleisende hoogopgeleide vrouw angstig is voor deze verantwoordelijkheid? Willen ze hun verworven en zeer gekoesterde vrijheid van een kinderloos bestaan niet meer opgeven? En, niet geheel onbelangrijk, waar blijft de man in dit verhaal?!
(Bron: www.freedigitalphotos.net)
Het opvoeden van kinderen lijkt mij een heel mooi en dankbaar proces, maar ook een zwaar en zeer verantwoordelijk proces. Ik hoor bij de groep vrouwen die meegaat met de flow van het leven. Komt er een leuke papa op mijn pad, dan zijn kinderen zeer welkom. Zo niet, dan heb ik daar vrede mee. Mijn kinderwens is niet zodanig groot dat ik bewust ervoor kies om alleenstaande moeder te zijn.
1) Geld, Macht, Schoonheid, Prestatie..etc, alles vergaat en iedereen gaat dood.
2) Het leven, menselijk leven is het hoogste goed, geef het door.
3) Het komt nooit uit, echt nooit, maar je kunt het altijd inpassen, echt altijd.
(zie bloembollen etende grootouders)
4) Verwacht niet zoveel van je kerel, dan valt het altijd mee, of anders krijg je gewoon niks.
5) Een oude dag heeft meer de bieden als grootouder dan als een doelloze hedonistische rondhanger.
6) Maak er een paar meer, ze zijn allemaal verschillend, zie het als 'wetenschappelijk experiment'
7) Je genen leven door in je kinderen, ze zijn het dichtste dat je bij onsterfelijkheid kunt komen.
Laatste Reacties
Weblog Archief
-
Als ik stokoud en grijs ben...
04-01-2011 -
Les Mills-stresskip
12-12-2008 -
8 maanden zwanger: een update
17-10-2017 -
Toch een opdracht!
31-07-2008 -
Zakelijk bloggen en privé-issues? Waar ligt de grens?
03-12-2008 -
Respect
23-02-2010
Echter denk ik wel dat vrouwen (maar ook mannen) zelf kunnen kiezen of zij zich wat aantrekken van sociale druk en verwachtingspatronen vanuit de omgeving. Zo gemakkelijk dat mensen soms aan kinderen beginnen verbaast mij. Het lijkt mij de grootste verantwoordelijkheid die je kan dragen, maar de keuze wordt dikwijls vanuit egoïstisch oogpunt genomen. Een kind om het plaatje volledig in te vullen (huisje boompje beestje). Ik val onder de categorie dat ik ondanks mijn leeftijd (33) 'nog' niet klaar ben voor een kindje. Daarnaast denk ik niet dat mijn leven -zoals je vaak hoort- niet compleet zou zijn zonder een kind. Mocht het eenmaal zover komen, dan zal ik er alles aan doen om mijn kind zo goed en bewust mogelijk op te voeden. Dan kan in mijn ogen alleen als je er veel tijd in steekt. Prioriteiten stellen dus!