Toch is dat niet de gangbare mening. Emoties worden eerder gezien als lastig en onwelkom. Mensen willen het liefst elke minuut van de dag dolgelukkig zijn. Maar als je altijd euforisch bent, hoe kun je dan de pieken van euforie ervaren? Zonder zwart geen wit. Het een kan niet zonder het ander. Dus als je intens geluk wilt ervaren moet je ook intens verdrietig kunnen zijn.

Vooral angst en verdriet worden graag de pan in gehakt. Deze ongemakkelijke gevoelens laten je klein voelen. Zwak. Minderwaardig en machteloos. Maar hoe meer je van dit soort emoties onderdrukt, hoe meer deze emoties een eigen leven gaan leiden en onderhuids gaan etteren. Met als gevolg een grote brei van onduidelijke emoties. Je weet niet meer wat je voelt, je weet niet meer wat je wilt en je leeft redelijk vlak en onzeker.

Dus wordt het hoog tijd om je emoties recht in de ogen te kijken. Vooral niet wegrennen! Wat is de boodschap? Waarom word je bij bepaalde mensen angstig? Wat maakt dat je, zodra je alleen bent, verdrietig wordt? Hoe komt het dat je razend wordt als iemand in jouw ogen een verkeerde opmerking maakt? En hoe komt het dat je langer rouwt dan gemiddeld bij een verlieservaring?