Wat heb ik toch enorm lopen twijfelen of ik de Sportlagune zou bellen om te zeggen dat ik me beroerd voel. Twee lessen achter elkaar geven, daar moet ik nu echt niet aan denken. Het gekke is dat mijn ratio blijft ratelen en roept: 'Stel je niet aan, je bent niet DOODziek en je kunt nog best lopen en dingen doen.'

Op dit soort momenten word ik weer aan mijn strenge geweten herinnerd. Niet zeuren, gewoon doorgaan, er zijn ergere dingen op de wereld. Ziekmelden past niet in mijn vocabulair en is direct een aanleiding om me uren schuldig te voelen.

Vanochtend heb ik met veel moeite gebeld. Meer omdat een vriendin me vol overtuiging dit advies gaf. Anders was ik waarschijnlijk toch gegaan met nog meer roofbouw op m'n lichaam tot gevolg. En wat blijkt: binnen vijf minuten was het probleem opgelost. Mijn collega's nemen de lessen over en ik hoef me geen zorgen meer te maken. Wat kan een mens zich toch drukmaken!