Dat is je verantwoordelijkheidsgevoel :-)

Dank voor je reactie! Lastige is om te bepalen waar de grens ligt... In ieder geval heb ik mijn best gedaan en heb ik namens de journaliste een (btw-)factuur gestuurd. Ik zie zojuist dat de opdrachtgever heeft betaald. Gelukkig!

Wanbetalen hangt nauw samen met wanleveren. Het een lokt het ander uit. Je kan dan ook maar beter niet tussen dergelijke partijen zitten. Laat de betaler en leverancier met elkaar een betalingsafspraak maken, die zij zelf natuurlijk moeten nakomen. Als je werk/tijd gestoken hebt in het binnenhalen van werk voor een collega, dan moet je die betaling met die collega afspreken.

Zelf heb ik grote projecten gedaan en was ik leverancier en koper van diensten en materialen. Met klanten en toeleveranciers werden duidelijke betalingsafspraken gemaakt. Zo moet een leverancier geld krijgen om de materialen voor hun product te kunnen aanschaffen. Je kan niet verwachten dat een leverancier maar alles voorschiet tot zij hun eindproduct afleveren. Toch moet je zo'n levarncier ook niet teveel voorschieten, anders is er geen financiele prikkel om het werk te voltooien en (op tijd) te leveren.

Met alleen diensten (dus geen hardware als stenen of computers) is het allemaal wat makkelijker. De kosten liggen dan vooral in de tijd die je in het eindproduct stopt. Maar ook daar geldt als een betaler stopt met op tijd betalen, stop dan ook met het leveren.

Ik heb een tijdje voor de lol en als vriendendienst er wat bij-gefreelanced voor een business-to-businessmagazine. Betaalde prima maar ik moest wel maanden op mijn geld wachten. Gelukkig hoefde ik er niet van te leven, maar als je dat wel moet doen ben je mooi de klos.
Een collega die het vaste bestaan verruilde voor dat van freelancer vertelde me ooit dat hij de helft van zijn tijd bezig was klanten achter de broek aan te zitten om zijn rekeningen betaald te krijgen. Dat nodigt niet echt uit om die stap te zetten.