Het had veel erger kunnen aflopen. Botbreuken. Beschadigde zenuwen. Verlamming. Vervanging van mijn heupkop. Het is maar goed dat ik nu pas alle doemscenario's hoor. Anders was ik tijdens mijn herstel misschien veel minder positief geweest.

Mjjn mindset was zo ontzettend sterk en krachtig. Ik wilde genezen. Ik wilde 6 weken later op het podium staan tijdens het ONE event in de Ziggodome. Ik wilde een persoonlijke overwinning behalen en mensen laten zien dat de juiste mentale instelling voor wonderen zorgt. Niks hield me tegen. En zeker geen heup die toevallig besloot om uit de kom te gaan. Ik was, ondanks de pijn en beperkingen supertrots op mezelf.

Totdat ik op het podium stond. Niet helemaal genezen, maar wel podiumwaardig. Ik zou nog trotser moeten zijn. Blij. Intens gelukkig. Want ik had het gered. Ik had iets wonderbaarlijks gepresteerd. Mijn wilskracht en motivatie hadden me daar gebracht. Naar dat moment.



En god wat viel dat moment tegen. Zes weken lang had ik ernaartoe gewerkt. Met bloed zweet en tranen had ik me daarop gefocust. En eindelijk stond ik daar. In de spotlights. En wat ik voelde was... een ienie minie momentje van trots. Maar vooral verdriet en teleurstelling dat dit moment mij niet het mega trotse gevoel gaf waar ik op hoopte.

Sterker nog: oude strenge, overtuigingen en gedachten kwamen naar boven.

Natuurlijk sta je daar op het podium. Ja het is erg wat er is gebeurd, maar zo erg was het nou ook weer niet. Kijk maar, je staat er weer. Je hoeft echt niet zo trots te zijn dat het is gelukt. Iedereen zou dit kunnen, dus jij ook.

Wat een helse en onaardige gedachten had ik. Waarom dacht ik zo? Waarom was ik zo streng voor mezelf? Waarom kon ik niet wat meer trotsheid en geluk voelen?

Omdat mijn verwachtingen te hoog waren. Ik dacht dat lesgeven op ONE mij 'het' geluksgevoel zou geven waar ik al die weken naartoe had geleefd. Maar zo werkt het niet. Het waren juist de momenten op weg naar dat doel die belangrijk waren. De momenten van groei, van vooruitgang, dat ik elke dag weer sterker was, meer kon, minder pijn voelde en minder beperkingen ervaarde. Die momenten zorgden voor geluk en tevredenheid. Niet het einddoel.

Verstandelijk wist ik dat allang. Om het vervolgens zo bewust te ervaren, dat is een ander verhaal. Wat kunnen hoge verwachtingen toch zorgen voor teleurstelling!

Werken naar een doel geeft zingeving. Verwacht alleen niet dat het behalen van dat doel het ultieme geluk geeft. Doe je dat wel, dan raak je teleurgesteld. Geniet van het proces, de weg naar je doel toe. Het zijn juist de kleine dagelijkse momenten van overwinning die zorgen voor een tevreden gevoel en geluk.