Werkstress. Het komt voor in alle vormen en maten. En ook ik heb mijn portie werkstress gehad. Inclusief moordneigingen. En daarvoor gaan we terug in de tijd. De tijd dat ik als hoofd- en eindredacteur bij een tijdschrift werkte.
Als pas afgestudeerde enthousiasteling stortte ik mezelf volledig in deze nieuwe uitdaging. Een tijdschrift van de grond opbouwen. Ik vond het een enorme uitdaging, had bijna volledige zeggenschap over de inhoud en wilde al het werk zelf doen. Ik maakte de indeling, schreef driekwart van het 64-pagina tellende magazine vol, stuurde freelancers aan en deed de eindredactie. Achteraf gezien was het gekkenwerk. Ik deed het werk van drie man, maakte werkweken van gemiddeld 60 uur en werkte vrolijk het weekend door.
Langzaam leeglopen
Mijn energie raakte op. Sluipend, zonder dat ik het zelf in de gaten had. Ik leefde op een eiland en werkte als een paard. Slepende van deadline naar deadline, continu in gevecht met de tijd. Ik kon precies 1 dag per maand rustig ademhalen. De dag waarop het magazine naar de drukker ging. De volgende dag begon de strijd om de deadline te halen opnieuw.
Hoe graag ik het ook wilde. Ik kon het niet aan. Met pijn in m'n hart gaf ik toe aan mijn baas dat ik hulp nodig had. Dus kreeg ik twee maanden later een cadeautje: Rebecca. Rebecca zou, als redder in nood, mij verlichten van al mijn werkdruk en stress. Rebecca zou ervoor zorgen dat ik geen burn-out kreeg. Voortaan zouden we samen verantwoordelijk zijn voor het magazine.
Ik dacht dat mijn werkproblemen waren opgelost. Niet dus. Rebecca zorgde voor meer werkdruk, meer stress en vooral meer frustratie. Ze was namelijk helemaal niet zo goed in haar werk als ze deed overkomen. Samen verantwoordelijk zijn voor het magazine, dat werkte ook niet. Juist omdat ze faalde in haar werk. Achter de schermen ruimde ik haar shit op. Mijn werkdruk werd hoger en hoger en ik begon haar te haten.
Moordneigingen
Er waren momenten dat ik moordneigingen had. Dat waren de momenten dat ze mijn baas inpakte met haar poppetjes-uiterlijk, charmante lach en fake-werkprestaties. Naast haar zitten was hel. Continu had ik een knagend rotgevoel en hield ik haar scherp in de gaten, angstig dat ze weer een blunder zou maken en ik de zoveelste avond moest opofferen om haar puinhoop op te ruimen. Het stomme was dat ik ergens ook medelijden had. Ze deed namelijk wel ontzettend haar best. Ze ging helemaal op in haar teksten en opdrachten en deed moeite om aardig te zijn. Alleen in haar werk was ze niet goed genoeg.
Gewetenswroeging
Gelukkig had een andere collega alles in de gaten. Zelf vond ik het 'not done' om Rebecca te ontmaskeren. Mijn baas had haar juist voor mij aangenomen. Zou dat niet ontzettend ondankbaar zijn? Totdat mijn collega zei: "Nee. Als ze goed is in haar werk prima. Maar dat is ze niet. Ook al zeg je wat er verbeterd moet worden. Ze pikt het niet snel genoeg op. Ze kan het tempo gewoon niet aan. Daarnaast is het te gek voor woorden dat zij met de eer strijkt, terwijl jij haar werk aan het verbeteren bent.'
En dat was het einde van de samenwerking met Rebecca. Uiteidenlijk werd ze ontslagen. Hoewel ik het lullig vond voor Rebecca was ik blij. Mijn buikpijn verdween, ik kon weer rustig ademhalen. En mijn hoge werkdruk? Die werd verlicht door het budget voor freelancers flink te verhogen.
(Uit privacy-overwegingen is de naam Rebecca gefingeerd).
Ervaar jij veel stress op het werk en wil jij in maximaal drie sessies deze werkdruk drastisch verminderen? Ik kan je eventueel hierbij ondersteunen. Veel bedrijven hebben budgetten voor scholing. Vraag dit na bij je leidinggevende. Neem gerust contact op voor meer informatie.
Luister ook naar de radiouitzending over mentale fitheid op het werk. Wat betekent mentaal fit zijn op het werk? Hoe kun je stress herkennen? Want soms heb je het niet eens door dat je stress op het werk ervaart!