12 september 2017. De dag dat mijn moeder is overleden. Het is nu bijna een jaar later en er zijn genoeg momenten dat ik nog steeds niet kan geloven dat ze dood is. Dit afgelopen jaar is best intens geweest. Hoogzwanger mijn moeder verliezen, mijn leven weer oppakken, wennen aan een nieuwe situatie met een kind. Achteraf gezien heb ik mijn situatie misschien wat onderschat.

Iedereen wil gelukkig zijn. De manier waarop we dit geluk nastreven verschilt van mens tot mens. Niet iedereen slaagt hierin. In deze serie van blogs ga ik dieper op dit onderwerp in. Hierbij gebruik ik mijn persoonlijke ervaring en mijn praktijkervaring als psycholoog, trainer en coach. Heb jij suggesties voor een onderwerp? Stuur gerust een e-mail naar info@louisehildebrand.nl. Misschien kan ik er een blog over schrijven. Blog 5 gaat over emoties erkennen en toelaten. Durf jij emoties echt te voelen? Of moffel jij ze liever weg?

Liefdesverdriet doet verschrikkelijk veel pijn. Als de liefde van je leven je ook nog eens dumpt voor een 'beter' exemplaar, dan breekt je hart letterlijk in tweeën.

Daar lag ik dan. Volledig overgeleverd aan de zorg van medici en verpleegkundigen. Ik dacht dat ik alleen de afdeling spoedeisende hulp zou bezoeken. Niet dus. Noodgedwongen moest ik afgelopen zondag in het ziekenhuis blijven.

Verdriet. Angst. Boosheid. Teleurstelling. Eenzaamheid. Misschien zelfs schaamte of woede. Op het moment dat jij en je partner uit elkaar gaan gieren de emoties door je lijf. Je weet van gekheid niet meer wat je moet doen. Juist omdat je emoties een eigen leven lijken te leiden. Het ene moment denk je: het gaat prima. Het volgende moment denk je: dit komt nooit meer goed.

Niet alleen fysiek verschillen mannen en vrouwen van elkaar. Juist op mentaal niveau kunnen de verschillen gigantisch zijn. Bestaat er binnen een heteroseksuele relatie een misverstand of conflict, dan is het wederzijdse begrip ver te zoeken.