12 september 2017. De dag dat mijn moeder is overleden. Het is nu bijna een jaar later en er zijn genoeg momenten dat ik nog steeds niet kan geloven dat ze dood is. Dit afgelopen jaar is best intens geweest. Hoogzwanger mijn moeder verliezen, mijn leven weer oppakken, wennen aan een nieuwe situatie met een kind. Achteraf gezien heb ik mijn situatie misschien wat onderschat.

'Mijn contract is niet verlengd. Ik voel me totaal niet mentaal fit. Heb je misschien een tip om goed hiermee om te gaan?' Na afloop van een presentatie bij bedrijf X over mentale fitheid en het waarborgen van een goede werk-privébalans, stelde een van de deelnemers mij persoonlijk deze vraag. Het is een situatie waar meer werknemers mee te maken krijgen. En een situatie waar iedereen anders mee omgaat.

Druk in zijn brein. Zo omschrijft de 36-jarige Syrische vluchteling Ahmed zijn huidige mentale gezondheid. Gek is het niet. Elk moment van de dag denkt hij aan Syrië, zijn goede leven dat hij moest achterlaten en de toekomst met zijn vrouw en 3 kinderen.

Het is nu ruim twee weken na mijn retraite bij Mooji. Eerlijk is eerlijk. Ik zit nog steeds in de zen-modus. Nu sterker dan ooit. Voorheen zou ik mezelf allang bij de kraag hebben gepakt om flink te presteren. Actie. Doen. Niet stilzitten en vooral nuttig zijn. Terug in de mallemolen van deze westerse maatschappij van agendabeheer, haast, groei, prestatie en druk. Grappig genoeg voel ik nu vooral weerstand om mee te gaan in deze gekte. De moet-stemmetjes zijn getemperd. Wat ik nu vooral van mezelf MOET is rustig aan doen.

Wat heb ik me vergist. Van kindsaf aan heb ik altijd gedacht dat ik op mijn gedachten moet vertrouwen. Sinds de afgelopen jaren ben ik daar steeds meer op teruggekomen. Nu ben ik op een punt waarop ik denk: het hebben van gedachten is zeer handig. Maar, neem ze vooral niet al te serieus.