Vorige week kreeg ik deze e-mail: "Ik kwam je artikel tegen op jouw website 'Zwangerschap en je hormonen. De (slechte?) relatie met je partner'. Het is zo herkenbaar. Ondanks dat het herkenbaar is, maakt het je relatie ook zo onzeker."

Mannen, vrouwen, single zijn en relaties. We raken er niet over uitgepraat. Ook in mijn praktijk komen genoeg problemen op dit gebied aan bod. Daarom heb ik besloten om een blogserie hierover te starten. In blog 2 ga ik in op zwanger raken na je 40^ste. Iets waar je als vrouw misschien niet voor kiest. En iets wat ik zelf heb mogen ervaren.

20 november 2017 ben ik bevallen van een prachtige, gezonde dochter: Emily Jeane Dapperen. Aan de ene kant is het ontzettend kort geleden. Aan de andere kant lijkt het ook alsof ze er altijd is geweest. Bijzonder om te merken hoe snel je aan een nieuwe situatie went. Hoewel er natuurlijk ook genoeg uitdagingen zijn geweest.  

Groepsbijeenkomsten volgen samen met andere zwangere dames. En dat als alternatief voor 1-op-1 afspraken met een verloskundige. Heb ik daar wel zin? En hoe zinvol is dat?

Bijna 37 weken, ofwel ruim 8 maanden zwanger. M'n teennagels lak ik inmiddels op m'n rug. Mijn vriend moet me met brute kracht uit bed rollen. En fietsen doe ik als vent, met m'n knieën ver uit elkaar.

Deze week ben ik bijna 8 maanden zwanger. Ofwel 34 weken. Wat is de tijd snel gegaan! Waar ik voorheen dacht: wat duurt 9 maanden lang, denk ik nu: nog maar een maandje. En dan is ons kleine meisje er al. Sterker nog: officieel mag ze over 3 weken al komen. Bij 37 weken is er namelijk geen sprake meer van vroeggeboorte.

Inmiddels ben ik zo'n 5,5 maand zwanger. In de afgelopen periode heb ik me vooral op mentaal gebied ontwikkeld. Van blijdschap, enige onzekerheid en onrustige gevoelens, voel ik me nu een stuk relaxter en zelfverzekerder over de zwangerschap. Want jeetje. Wat komt er veel op je af bij zo'n eerste zwangerschap. Er ging een hele nieuwe wereld voor me open!