Vandaag moet ik denken aan een Oosters verhaal. In dit verhaal bezoekt een reiziger een dorp. Deze reiziger vraagt aan een vrouw die langs de weg zit het volgende: "Wat voor soort mensen wonen er in dit dorp?"

Gisteren had ik een boeiend gesprek met een sportschoollid. Direct werd me duidelijk wat het allerbelangrijkste is van business doen: vertrouwen scheppen. Een opdrachtgever moet niet het idee hebben dat je onkundig bent. Een 'naaier' die te veel factureert. En last but not least: de ander moet weten dat je kwaliteit levert. En dat je gepassioneerd bent over datgene wat je doet.

Zodra de avonden kouder worden, het sneller donker wordt en de uitnodigingen voor feestjes binnenstromen waarbij duidelijk wordt vermeld dat partners ook van harte welkom zijn, vraag ik me echt af: ben ik de enige single hier in Nederland?!

Eigenlijk maakt het niet uit wat ik over mezelf schrijf. Wat ik schrijf, qua emoties, gedachtes en gevoelens is toch niet uniek. Iedereen maakt angst mee, verdriet, boosheid en frustratie. Dus waarom zou ik me verschuilen achter een gemaakt masker?

Als je een leven leidt zonder uitdagingen, obstakels, problemen en dilemma's val je langzaamaan in een levende slaap. Wat ben ik blij dat ik zo nu en dan rotmomenten of -dagen heb. Want zonder dalen kun je geen pieken ervaren.

Zoveel mensen, zoveel meningen over ware liefde. Gisteren las ik uit het boek Alles heeft een reden van Mira Kirshenbaum. Wat zij schrijft over èchte liefde, daar kan ik me wel in vinden.

Hoe meer je krampachtig aan iets vasthoudt, hoe meer het door je vingers glipt. Vasthouden aan iets of iemand staat garant voor pijn.

Het verleden is niet meer. De toekomst moet nog komen. Er is alleen het nu. Tja, makkelijker gezegd dan gedaan. Weten en daadwerkelijk voelen, dat is een wereld van verschil.

Als mijn partner terugkomt dan is alles weer goed. Als ik die droombaan krijg dan ben ik zielsgelukkig. Als mijn kind/ partner/ moeder/ vader/ vriend(in) zich op een andere manier gaat gedragen dan keert de rust terug in huis. De als... dan... overtuigingen zijn aantrekkelijk, maar zorgen alleen maar voor leed.

Deze opmerking kreeg ik laatst te horen en zorgde voor een interessant gesprek. Want, hoe zinvol is coaching eigenlijk?

Al eerder vertelde ik dat liefdesverdriet een van de meest pijnlijke dingen is die er is. Of je nou diegene bent die de relatie verbreekt of diegene bent die achterblijft, er is verdriet. Daarnaast is er vaak sprake van frustratie, wanhoop en machteloosheid. Bij de achterblijvende partij kan ook woede ontstaan.

Gisteren sprak ik na mijn les een deelnemer die sinds een paar maanden groot fan is van Bodypump. Hoe bijzonder is dat, denk je nu wellicht. Op zich niet. Maar wat als ik zeg dat deze deelnemer de respectabele leeftijd heeft van 65 jaar en altijd een afkeer heeft gehad van sportscholen?

Wow. Wat een ervaring. Wat een belevenissen. En wat vind ik het moeilijk om nu af te kicken. Want zo voelt het, alsof ik moet afkicken van een gevoel dat gecreëerd wordt door dagenlang tussen gepassioneerde mensen te verblijven.

Zolang ik me kan herinneren ben ik een perfectionist. Alles wat ik doe wil ik goed doen, foutloos, snel en het liefst sneller en beter dan een ander.

Betekent dit dat ik voor altijd single zal blijven? Misschien. Misschien niet. En dat is beide prima. Ik kan niet in de toekomst kijken en morgen kan alles anders zijn. Wat ik wel merk is dat mijn eisen steeds hoger worden. Ik zal niet de eerste de beste man die zich aandient in mijn hart sluiten.

Dus ben ik nu bijna twee jaar single met af en toe wat los-vast en wel-niet tussendoor. Vind ik dat erg? Dat is een gewetensvraag. Want natuurlijk zijn er momenten dat ik de vertrouwdheid mis van een vaste partner. Snak ik naar intimiteit en lijkt het mij geweldig om alles, maar dan ook alles te delen met een fantastische vent.