Als single krijg ik vaak goedbedoelde 'hart onder de riem'-opmerkingen. Alsof een relatie zaligmakend is en single zijn een tussenstation is naar een gelukkiger bestaan mèt partner.

Ik had in de ogen van de gemiddelde Nederlander alles: een prachtig koophuis, twee lieve (soms bloedjes) van honden en een man. Een geweldige man die van me hield, alles voor me overhad, maar zeker geen watje is. Het was de moeilijkste en pijnlijkste beslissing ooit om te kiezen voor het alternatief: opnieuw beginnen als alleenstaande.

De reden waarom blijkt misschien wel uit mijn huidige relatie met mijn ex. Die is namelijk, na een wat minder gezellige periode, exact hetzelfde als tijdens mijn relatie destijds. Nog steeds is hij de eerste die ik bel als er wat is. Mij kan opvrolijken als ik down ben. En mij concreet advies kan geven bij dilemma's.

Toch ben ik blij dat ik de relatie destijds heb beëindigd. Hij overigens ook. Inmiddels heeft hij ruim een jaar een nieuwe vriendin en ben ik oprecht blij voor hem. Met haar kan hij dingen delen die hij met mij niet kon delen. En andersom. Nog steeds zou ik voor hem door het vuur gaan. En hij voor mij. Helaas is liefde alleen niet genoeg om bij iemand te blijven.

Morgen deel 2.