Ik doe wat mijn man zegt

Van binnen begon ik me enigszins ongemakkelijk te voelen. Geïrriteerd zelfs. Wie denkt deze man dat hij is? Heeft hij zeggenschap over deze vrouw? Een open, vrolijke, spontane, Nederlandse dame die op het eerste oog prima haar eigen keuzes kan maken? En zeker zelf kan beslissen of ze als gast in een radioprogramma wil komen.

Hoor ik dat nou goed?

Ik moest het nogmaals uit haar eigen mond horen: "Dus eigenlijk zou jij het zelf erg leuk vinden om geïnterviewd te worden voor mijn radioprogramma?"

"Ja", antwoordde ze. "Ik wel. Maar mijn man is er op tegen. Dus kan ik het helaas niet doen. Ik wil de strijd niet met hem aangaan wat dit betreft."

"Oké", zei ik. "Jammer, want ik denk dat je veel mensen kunt inspireren met je verhaal."

Ik kon het niet laten. Mijn feministische kant (of is het mijn rechtvaardigheidsgevoel?) wilde er iets over zeggen. Ik MOEST er iets over zeggen. Niet om haar ervan te overtuigen om alsnog in de uitzending te komen, maar om haar ervan bewust te maken dat de gemiddelde westerse vrouw anno 2014 haar eigen keuzes kan en mag maken, los van de goedkeuring van haar man.

Als zij nou zelf had gezegd: "Ik heb er over nagedacht, maar het voelt niet goed om in je radioprogramma mijn verhaal te doen", dan had ik er vrede mee. Dan had ik begrip voor haar situatie. Niet iedereen heeft er zin in om openhartig over somberheid en decemberstress te praten. Het onderwerp waar ik haar graag over wilde interviewen.

Allergische reactie

Ik snap dat haar man het misschien niet leuk vindt of bezorgd is als zij openhartig dingen op de radio vertelt. Maar om keihard: NEE te zeggen... Ik krijg er een allergische reactie van als partners elkaar dingen verbieden. Of het nou de man is die iets verbiedt, of de vrouw. Natuurlijk moet je in een relatie rekeninghouden met elkaar, anders kun je beter single blijven. Maar om nou je partner dingen te verbieden?

En missschien krijg ik er een allergische reactie van omdat ik binnen een relatie ook weleens dingen achterwege heb gelaten, wetende dat mijn partner deze dingen niet leuk vond. Wijselijk hield ik mijn mond over bepaalde onderwerpen, omdat ik wel van mijn partner hield en daarom geen ruzie wilde. Om er later achter te komen dat ik een slechtwerkende versie van mezelf was geworden. Iemand die ik niet wilde zijn. Iemand die vooral rekeninghield met de wensen van mijn partner. En iemand die niet meer goed wist wat mijn eigen wensen waren.

Sta vandaag eens eerlijk bij jezelf stil. Of je nou een relatie hebt of niet. Kun jij in 80% van de tijd jezelf zijn? Inclusief jouw nukken, minder leuke eigenschappen, wensen en dromen? Of voel jij jezelf bekneld omdat je continu rekeninghoudt met je eventuele partner of de mening van de buitenwereld?