Rennen, vliegen, hollen en dan stilstaan. Stilstaan om te beseffen dat het hollen niet zo prettig is. Ik word er onrustig van, opgefokt en emotioneel labiel.
Het is een valkuil waar ik altijd alert op moet zijn. Even een uurtje niksen zit niet vastgeroest in mijn systeem. Maar tjezus, wat kan ik daar tegenwoordig van genieten. Gewoon even zitten. Geen moeten of willen. Alleen - zoals ze dat tegenwoordig zo mooi zeggen - ZIJN.
Zodra ik voor mijn gevoel geen tijd heb om te bloggen is het zover. Dan is het druk in mijn hoofd en druk in mijn agenda. Blogs plaatsen staat dan ergens op nummer 10 op mijn lijstje van prioriteiten, en dat terwijl ik er intens van geniet om woorden op mijn scherm te zien verschijnen. Even mijn gedachten te kunnen filteren, even puur en alleen bewust te zijn van mijn eigen gedachtewereld en hoe ik die gedachten de wereld in kan sturen...
Op zo'n moment moet ik aan mijn timemanagementvaardigheden sleutelen. Praktisch, concreet en realistisch. Ik moet dan keuzes maken en enkele doelen (tijdelijk) schrappen omdat die niet haalbaar zijn. Wat ik vooral moet en WIL doen zijn momenten creëren waarop ik kan bijtanken. Vooral op mentaal gebied.
Ook al vind ik dat ontzettend leuk, continu nadenken is verdomd vermoeiend en ik merk dat mijn hersenen op dit moment snakken naar rust. Dus voor nu even geen creatief lesmateriaal bedenken, nadenken over levenswijsheden, quotes op me laten inwerken of wat dan ook op gebied van persoonlijke ontwikkeling of bewustwording.
Het enige waar ik me nu bewust van ben is dat ik geen (denk)machine ben die continu op volle toeren kan draaien. Goh, ik ben dus ook maar mens ;-)
Verrassend vind ik om te zien dat als ik niet direct spring als mensen roepen zij prima instaat zijn dingen zelf te doen. Voor hun is het dus ook lang niet altijd goed om direct op te springen. Die gedachte helpt mij ook om het goed te vinden om niet altijd direct te springen.