Verlangen naar iets of iemand kan ontzettend pijn doen. Op alle mogelijke manieren probeer je die ander ervan te overtuigen dat jij w�l de ware bent. Vaak gebeurt dat onbewust. Alle manipulatietechnieken worden uit de kast getrokken. Je laat jezelf van je beste kant zien. Je maakt jezelf vooral wijs dat het geen trucs zijn. Maar als je terugkijkt, met een minder roze bril, dan zie je vaak dat de realiteit een stuk objectiever en harder is.
Niks is van zichzelf goed of slecht. Jouw eigen normen en waarden bepalen hoe jij naar de wereld kijkt. Ben je een zwartkijker, dan kies je daarvoor. Positief denken houdt in dat je, ondanks vervelende dingen, toch de mooie dingen van het leven blijft zien.
Iedereen met hartzeer heeft er last van of last van gehad. Opnieuw je hart openstellen voor nieuwe mogelijkheden, situaties en mensen. Niemand wil zich onzeker voelen, gekwetst of te min. Maar is dat überhaupt aan de ander om te bepalen?
Wat een heerlijke ochtend! Ik heb genoten en energie gekregen om de rest van de dag heerlijk verder te brainstormen en te werken. Op verzoek van enkele deelnemers plaats ik het gedicht waarmee ik vandaag bijeenkomst 3 afsloot online.
'Tuurlijk houden we contact!' 'En nee hoor, als ik verhuis dan verandert er helemaal niks.' Wie heeft er niet zo'n belofte gehoord om vervolgens een vriendschap een langzame, of soms een snelle dood te zien sterven?
Twitter = ik moet plassen. Facebook = ik heb geplast. 4square = hier plas ik. Youtube = bekijk deze plas! LinkedIn = ik kan heel goed plassen. (Willem Karssenberg)
Vandaag geen romantisch gedoe. Een 'tot de dood ons scheidt', 'ik mis je' of 'ik kan niet zonder je'. Laten we eens naar de realiteit kijken. Hoe gezond is het eigenlijk als je afhankelijk bent van een partner om je gelukkig te voelen?