'Het gaat niet goed met Pepper. We moeten haar laten inslapen.' Toen mijn ex-partner me belde en ik deze woorden te horen kreeg brak m'n hart. Al jaren woont Pepper niet meer bij me, maar ze was mijn kindje. Mijn dochter. Mijn liefste hond waar ik voor mijn gevoel jaren geleden ook al afscheid van heb moeten nemen.

Drie maanden nadat mijn heup uit de kom lag. Als ik terugkijk is het een wonder hoe ik er nu bijzit. Ik kan fysiek alles wat ik wil doen. Lesgeven, lessen volgen. Voorzichtig ben ik nog wel. Ik voel nog een lichte tinteling aan de binnenkant van mijn been. Maar als ik medici mag geloven, dan ben ik er ongelooflijk goed vanaf gekomen.

"Ik hoor vaak dat ik rustig overkom. Maar ondertussen is het enorm druk in mijn hoofd. Soms word ik gek van mijn eigen gedachten." Zo geeft een cliënt eerlijk toe. Ik kom ze vaker tegen in mijn dagelijkse werk. Mensen die voor de buitenwereld heel rustig overkomen, maar ondertussen chaos voelen in hun hoofd.

"Ken je dat niet? Je maakt keuzes, je doet dingen, en op een dag word je wakker en dan denk je. Waar ben ik in godsnaam mee bezig? Is dit het leven wat ik wilde?" Het is zuur. Beseffen dat je niet het leven leidt dat je gelukkig maakt. Mijn cliënte baalde duidelijk van haar leven. En zo ken ik meer mensen die ongelukkig zijn. Ze hebben het gevoel dat ze vastgeketend zitten in hun eigen leven.

"Hoe zit het eigenlijk met de genen? En mensen die zeggen dat ze altijd zo zijn geweest?" Deze vraag kreeg ik afgelopen donderdag tijdens een workshop die ik gaf aan vrijwilligers bij stichting Vivaan.

"Volgens mij kun jij nog wel uren doorpraten." De technicus van Omroep Centraal wond er geen doekjes om. Na de uitzending Van de Padihalmen tot de Molens met Inge Dümpel werd ik er vriendelijk op gewezen dat ik kan lullen als Brugman.

2 weken en 3 dagen verder. Ik ben geen dieseltje meer dat langzaam op gang moet komen zodra ik opsta. Ik kan (bijna) weer normaal traplopen. Ik heb autogereden. En ik ben samen met een fysiotherapeut mijn besturingssysteem aan het resetten.

Een week en 2 dagen later. Het lijkt weken terug dat ik in het ziekenhuis belandde omdat mijn heup uit de kom lag. Wat een helse pijn had ik. Die pijn kan ik me nu nauwelijks meer herinneren. De rust is teruggekeerd.

Daar lag ik dan. Volledig overgeleverd aan de zorg van medici en verpleegkundigen. Ik dacht dat ik alleen de afdeling spoedeisende hulp zou bezoeken. Niet dus. Noodgedwongen moest ik afgelopen zondag in het ziekenhuis blijven.

"Daar zitten we dan. Als twee zielenpietjes op eerste kerstdag zonder vent!" Lachend maakten ik en mijn vriendin er grapjes over. Kerst is niet onze meest favoriete periode en ik vermoed dat we niet de enige zijn. De nadruk op het familieleven, het perfecte plaatje van huisje boompje beestje, inclusief open haard, gelach, veel eten en perfectie staat in schril contract met ons dagelijks bestaan.

Je bent te dik. Te dun. Lelijk. Zwak. Dom. Niet-productief. Niet-ambitieus. Niet succesvol. Waardeloos. Niet goed genoeg... Al zouden we dit soort dingen tegen onze vrienden zeggen, dan zouden we geen vrienden meer overhouden. Dus waarom zeggen we dit soort dingen tegen onszelf?

Geïrriteerd. Boos. Verdrietig. Teleurgesteld. Angstig. Onzeker. Eenzaam. Kortom ongelukkig. Energievampieren, mensen die veel energie en tijd kosten, bereiken veel. En dan vooral in negatieve zin. Dit soort mensen maakt je doodmoe. Je denken draait overuren op het moment dat een energievampier vastgeroest zit in je leven.

Er zijn mensen die me krankzinnig vinden. Wie sluit zich in godsnaam 30 dagen vrijwillig op ergens in India? En houdt zich dag en nacht bezig met yoga? Ik geef het toe. Ergens is het misschien wel gestoord. Masochistisch zelfs. Maar ik ben blij dat ik het heb gedaan.

Week 2 dag 2. De dagen flitsen voorbij. Ik heb geen enkel benul welke dag het is of welke datum. Bijzonder om te merken hoe snel een mens zich aanpast aan nieuwe omstandigheden en nieuwe rituelen.

Niet piepen. Dit is leuk. Yeah right. Ik ben doodmoe, mijn lijf voelt stram en het is stikheet. Shit. Waar ben ik aan begonnen? Dag 1 van de Yoga Teacher Training is nauwelijks begonnen of mijn geest is nu al aan het protesteren.

Wat ben ik toch een dankbaar mens. Ik heb de vrijheid en middelen om een maand naar India te gaan voor een yoga-opleiding. Al zou ik in India zijn geboren, dan zou ik die kans misschien nooit hebben gehad. Sterker nog, dan was ik wellicht niet eens geboren omdat de echo liet zien dat ik een meisje ben.