9210202. Dat was mijn studentnummer. Via dit nummer kon ik mijn tentamencijfers zien die op A4-vellen in de hal werden opgehangen van de Radboud Universiteit. Wat vond ik dat stom. Niet menselijk. En vooral niet persoonlijk. Ik was een van de vele studenten en ging op in de massa.
Afgelopen maandag was mijn dochtertje jarig. 6 jaar alweer! Na een dag waarop ik haar zag genieten, lachen, dansen en zingen vroeg ik haar: 'Heb je een leuke dag gehad?' 'NEE!', riep ze uit.
Mentaal leed van mensen die ruimer bij kas zitten of die maatschappelijk gezien succesvol zijn. Misschien is het wel een taboe.
Tijdens de workshop die ik 2 november gaf bij in Between Café stelde ik de deelnemers deze vraag. Een greep uit de antwoorden:
Toen en nu. Wat een verschil. Als tiener en jongvolwassene was ik onzeker, zoekende, somber en ongelukkig. Niemand die er iets van merkte, want voor de buitenwereld leek alles goed te gaan. Ik haalde goede cijfers, behaalde het vwo en ging studeren.
Bij mijn kapper Liza heb ik altijd de leukste gesprekken. Zo sprak ik afgelopen woensdag met haar over jongvolwassenen en de ervaring die zij met deze doelgroep heeft, aangezien zij ook werkgever is van deze doelgroep.
Optimistisch. In balans. Zelfverzekerd. Authentiek. Krachtig. Gelukkig. Veerkrachtig. Wie wil dat niet zijn? Toch zijn er genoeg mensen die worstelen om daar te komen. Ze weten niet wat ze moeten DOEN. Bestaat er een 'one size fits all'?
Ik herinner me nog goed mijn eerste meditatiemoment, helemaal aan het einde van een Bodybalance-les. Twintig jaar geleden lag ik daar op de grond, zwaar gefrustreerd. "Wat doe ik hier?" vroeg ik me af. "In 10 minuten kan ik zoveel dingen DOEN!" Yoga en meditatie leken me toen saai en tijdverspilling.
De afgelopen weken was ik snotterig, grieperig en moe. Kortom, ik was niet fit. Kwam dat uit? Nee, natuurlijk niet. Ziek zijn komt nooit uit. Ik wilde het niet eens 'ziek' noemen. Ik had fysieke klachten. Irritante klachten. Klachten die mij wat wilden vertellen, alleen had ik het vooral druk om deze klachten mentaal te bestrijden (Gewoon doorgaan, het is maar een verkoudheidje).
Een beetje spannend vind ik het wel: met de wereld mijn gloednieuwe website delen! Zakelijk, maar ook persoonlijk. Fris, eigentijds, duidelijk, simpel en niet te veel poespas. Tijdens het creatieproces had ik wel wat struikelblokken. Grootste struikelblok? Ikzelf.
Oké. Misschien heb ik als voormalig arbodienst-psycholoog een wat vertekend beeld van werkgeluk. Of juist niet 😉 Ik weet uit ervaring hoeveel mensen mentaal ziek worden als ze:
“Mijn medewerkers zijn negatief. Ik ben er inmiddels helemaal klaar mee. Kun jij misschien helpen?”
Een directeur van een gezondheidsorganisatie met 15 medewerkers benaderde mij om dit probleem aan te pakken.
'Hoi Louise en Wout, ik krijg jullie helaas niet te pakken, maar Emily heeft buikpijn. Kan iemand haar ophalen?'
Via de school-app kreeg ik gisteren dit bericht. Natuurlijk halen we haar op. Ze was de afgelopen dagen al een beetje snotterig en hangerig, dus verbaasd was ik niet.
'Ik heb nog 7 jaar te gaan tot mijn pensioen. Ik moet een manier zien te vinden om dit vol houden.”
Moe en gestrest doet Jan zijn verhaal. De werkdruk is voor zijn gevoel groter geworden, er zijn een paar collega's ziek en Jan voelt enorme verantwoordelijkheid om dit werk op te pakken. Zelf staat hij op het punt om overbelast te raken.
Huh. Wat zeg je nou? Klopt de titel wel?
Zeker wel! Hieronder vind je 10 tips om personeel weg te jagen, te demotiveren, of zelfs in de ziektewet te krijgen. Gewoon voor de grap. Omdat het gemakkelijker te begrijpen is wat leidinggevenden dan WEL kunnen doen om medewerkers te motiveren en tevreden te houden. Ben je er klaar voor?