Daar lag ik dan. Volledig overgeleverd aan de zorg van medici en verpleegkundigen. Ik dacht dat ik alleen de afdeling spoedeisende hulp zou bezoeken. Niet dus. Noodgedwongen moest ik afgelopen zondag in het ziekenhuis blijven.

Je bent te dik. Te dun. Lelijk. Zwak. Dom. Niet-productief. Niet-ambitieus. Niet succesvol. Waardeloos. Niet goed genoeg... Al zouden we dit soort dingen tegen onze vrienden zeggen, dan zouden we geen vrienden meer overhouden. Dus waarom zeggen we dit soort dingen tegen onszelf?

Langzaam sluipt hij je leven binnen. Genadeloos en zonder overleg beïnvloedt hij je. Zo gepassioneerd als je bent om je leven te leiden zoals je dat leidt negeer je zijn signalen. Moeheid, prikkelbaarheid, concentratieverlies, besluiteloosheid, minder productiviteit, somberheid... Je neemt het allemaal voor lief want je hebt het druk. Veel te druk om bij je gezondheid stil te staan.

Diëten, afvallen, aankomen, flink veel frustratie. Veel mensen die willen afvallen belanden in een vicieuze cirkel waarbij het eindresultaat vaak teleurstellend is. Tijdens een workshop die ik gaf voor Vitalics belichtte ik een andere manier van afvallen en in het leven staan.

Gisteren sprak ik na mijn les een deelnemer die sinds een paar maanden groot fan is van Bodypump. Hoe bijzonder is dat, denk je nu wellicht. Op zich niet. Maar wat als ik zeg dat deze deelnemer de respectabele leeftijd heeft van 65 jaar en altijd een afkeer heeft gehad van sportscholen?

Wow. Wat een ervaring. Wat een belevenissen. En wat vind ik het moeilijk om nu af te kicken. Want zo voelt het, alsof ik moet afkicken van een gevoel dat gecreëerd wordt door dagenlang tussen gepassioneerde mensen te verblijven.

Die gevulde koek heeft mijn dag verpest, ik voel me een vet varken. Ik MOET afvallen. Als ik nou mijn ontbijt morgen oversla, dan heb ik mooi gecompenseerd voor die borrelnootjes. Over eten, afvallen en lichaamsperceptie bestaan veel oordelen, misopvattingen en ongezonde denkpatronen.