Een van de meest frustrerende dingen is niet weten wat je wilt. En ook ik heb er jaren mee geworsteld. Wat vind ik nou echt leuk? Waar word ik nou blij van? Wat maakt mij gelukkig? Welke studie moet ik nou volgen? Welke baan is geschikt voor mij? Hoe moet ik zin geven aan mijn leven? En wat is überhaupt de zin van het leven?
"Ken je dat niet? Je maakt keuzes, je doet dingen, en op een dag word je wakker en dan denk je. Waar ben ik in godsnaam mee bezig? Is dit het leven wat ik wilde?" Het is zuur. Beseffen dat je niet het leven leidt dat je gelukkig maakt. Mijn cliënte baalde duidelijk van haar leven. En zo ken ik meer mensen die ongelukkig zijn. Ze hebben het gevoel dat ze vastgeketend zitten in hun eigen leven.
"Hoe zit het eigenlijk met de genen? En mensen die zeggen dat ze altijd zo zijn geweest?" Deze vraag kreeg ik afgelopen donderdag tijdens een workshop die ik gaf aan vrijwilligers bij stichting Vivaan.
Door een langdurige lekkage van mijn douche moesten er een hoop rottende balken onder mijn huis vervangen worden. Dus had ik de afgelopen anderhalve week een bouwvakker in huis. In eerste instantie niet zo fijn. Plotseling moet je je huis delen met een onbekende, je huis wordt een enorme puinhoop en daar bovenop word je ook nog eens op kosten gejaagd.
Wat een heerlijke ochtend! Ik heb genoten en energie gekregen om de rest van de dag heerlijk verder te brainstormen en te werken. Op verzoek van enkele deelnemers plaats ik het gedicht waarmee ik vandaag bijeenkomst 3 afsloot online.
Rennen, vliegen, hollen en dan stilstaan. Stilstaan om te beseffen dat het hollen niet zo prettig is. Ik word er onrustig van, opgefokt en emotioneel labiel.
Mensen eisen graag hun gelijk. Is het niet linksom, dan rechtsom. Als ze vinden dat twee mensen niet bij elkaar passen en na tien jaar gaan ze uit elkaar zeggen ze: 'Zie je nou wel, ik had gelijk.' Als een man na jaren van speculatie uit de kast komt en vertelt dat hij homoseksueel is, zeggen ze: 'Ik zei toch dat hij homo is?'
Hoe makkelijk is het om in je eigen vertrouwde wereld te blijven. Om te blijven doen wat je dagelijks doet. Zonder dat je enig idee hebt of je ergens kunt verbeteren. Je functioneert op de automatische piloot en slaapt graag in je eigen gecreëerde berenhol.
Mensen zijn gewoontedieren en houden niet van verandering. Zodra ze een beeld van een situatie hebben gevormd blijft dat beeld als een kras op een steen in het geheugen gegrift. Dat geldt ook voor meningen over mensen. Al bij het eerste contact krijgen mensen een stempel. Aardig. Niet aardig. Arrogant. Open. Vriendelijk. Luidruchtig. Introvert. Suf... Dat helpt om de wereld overzichtelijk te houden.
Zojuist heb ik een gesprek gehad met een pensioenadviseur. De gedachten die ik tijdens dit gesprek had zal ik maar niet delen. Maar godallemachtig. Wat is praten over je oudedagvoorziening gruwelijk saai.
Vandaag moet ik denken aan een Oosters verhaal. In dit verhaal bezoekt een reiziger een dorp. Deze reiziger vraagt aan een vrouw die langs de weg zit het volgende: "Wat voor soort mensen wonen er in dit dorp?"
Eigenlijk maakt het niet uit wat ik over mezelf schrijf. Wat ik schrijf, qua emoties, gedachtes en gevoelens is toch niet uniek. Iedereen maakt angst mee, verdriet, boosheid en frustratie. Dus waarom zou ik me verschuilen achter een gemaakt masker?
Hoe meer leed er is, hoe beter mensen zich voelen. Kommer en kwel, daar teren mensen op. Neerwaartse vergelijking. Het is een psychologisch proces waar het gros van de mensen zich niet aan kan onttrekken.