Hoe gaat het met je? 'Nou goed.' 'Ja, lekker hoor.' 'Druk.' Heb je ooit weleens gehoord: 'Ik heb een enorme kutdag.' Grote kans van niet. A. Omdat je een klotegevoel niet met iedereen wil delen. En b. Omdat het niet hip is om je slecht te voelen.
Invullen. Mensen doen dat graag en vaak. Logisch en heel menselijk. Vanuit je verleden heb je ervaringen opgebouwd waaruit je de toekomst denkt te kunnen voorspellen. Er is slechts een blik, woord of gebaar nodig om jou zekerheid te geven: ik heb gelijk.
Goed is goed genoeg. Denk je nu: prima, maar niet voor mij. Dan kamp je misschien met een obsessieve vorm van perfectionisme: je bent nooit tevreden en streeft onmogelijke, hoge doelen na.
"Ik begin steeds meer te denken dat mensen niet kunnen veranderen", vertelt een vriendin, tevens stresscounselor tijdens een gezellige lunch. "Het kost een stuk minder moeite om jezelf te accepteren zoals je bent. Veranderen is stressvol!"
De afgelopen weken had ik een missie. Een missie om op werkgebied te onthaasten zodat ik kon bijtanken. Het is gelukt. Ik voel me energieker, vrolijker en lekkerder in mijn vel.
We moeten wat af op een dag. Je moet op tijd opstaan, aankleden, douchen, ontbijten, naar je werk, rekening houden met collega's, deadlines halen, je huis opruimen, boodschappen doen, gezond eten, voor je gezin, familie en vrienden zorgen en voor ze klaarstaan, sporten of bewegen, het nieuws kijken en op tijd naar bed. Veel van dit gemoet hoort bij het dagelijkse leven, maar een hoop gemoet zorgt alleen maar voor onnodige stress.
Een weg naar meer geluk is zelfacceptatie. Voor veel mensen is dat lastig. Juist wanneer het gaat om acceptatie van negatieve eigenschappen.
Hoe serieuzer je bent, hoe serieuzer het leven wordt. Soms is dat handig en praktisch. Bijvoorbeeld als je doelen wilt bereiken. Ben je echter elke minuut van de dag bloedserieus over alles en iedereen, dan kan het leven een last op je schouders worden.
Iedereen kent ze wel. Van die dagen die je het liefste wilt overslaan. Misschien voel je het al bij het wakker worden. Een knagend gevoel dat je smeekt om verder te slapen. Een gevoel dat je niet wilt opstaan. Dat de hele wereld het even zonder jou moet doen. Geen gezeur. Geen stress. Geen deadlines. Geen verplichtingen. En zeker geen mensen om je heen die allerlei dingen van je verwachten.
Irritatie is een rotgevoel dat je zo snel mogelijk uit je systeem wilt deleten. Het liefst wil je dat de persoon die je irriteert stopt met datgene wat jou stoort. Spannender is het om je irritatie te onderzoeken. Diegene die je graag achter het behang wilt plakken kan jou namelijk erg veel leren.
Eigenlijk maakt het niet uit wat ik over mezelf schrijf. Wat ik schrijf, qua emoties, gedachtes en gevoelens is toch niet uniek. Iedereen maakt angst mee, verdriet, boosheid en frustratie. Dus waarom zou ik me verschuilen achter een gemaakt masker?
Deze opmerking kreeg ik laatst te horen en zorgde voor een interessant gesprek. Want, hoe zinvol is coaching eigenlijk?
Gisteren sprak ik na mijn les een deelnemer die sinds een paar maanden groot fan is van Bodypump. Hoe bijzonder is dat, denk je nu wellicht. Op zich niet. Maar wat als ik zeg dat deze deelnemer de respectabele leeftijd heeft van 65 jaar en altijd een afkeer heeft gehad van sportscholen?
Laatst kreeg ik een kritische vraag voorgelegd: 'Hoe kun je mensen coachen als je zelf de indruk wekt dat je je werk en privé niet in balans hebt?' Nee, ik was niet gepikeerd. Eerder kreeg ik een glimlach op mijn gezicht. De beste coaches en psychologen hebben zelf ook weleens op de andere stoel gezeten.
Geluk en succes. Het zijn twee woorden die nauw met elkaar zijn verbonden. Soms worden ze als onlosmakelijk stel gezien. Zonder succes geen geluk. En zonder geluk geen succes. Maar is dat wel zo?
Wat doe je met een collega die zich voornamelijk egocentrisch gedraagt? Iemand die altijd een 'ja maar'-antwoord heeft, probleemloos de slachtofferrol op zich neemt en onwetenden met een staaltje acteerkunst voor de gek houdt.