20 mei wordt Emily officieel een peuter. Het afgelopen anderhalf jaar dacht ik nog vaak: goh, wat is ze toch een gemakkelijk, rustig, vrolijk en lief meisje. Alle verhalen over stress en irritatie tijdens het moederschap, daar herken ik me nauwelijks in. Zo denk ik nu: de rust is over. Emily zoekt grenzen op en ik moet heel bewust zijn in mijn gedrag en de dingen die ik zeg.
Nog steeds ben ik dol op haar en kan ik ontzettend van haar genieten. Van elke nieuwe groeiontwikkeling, van haar grapjes, haar aanstekelijke lach en zelfs van haar ondeugendheid.
De drie woordjes die ze nu kent zijn: mama, bah...bah... (gehoord tijdens het verschonen van een poepluier) en ta (of da). Waarbij ta al het andere is uit de wereld. Een paard, een koe, een vogel, een tosti, een drinkflesje of wat ze ook wil laten zien of graag wil.
Stem verheffen
Waar ze voorheen nog vrij rustig brabbelde, zo verheft ze nu haar stem als we niet snel genoeg op haar reageren. Ook heeft ze het schreeuwen ontdekt. Spelen doet ze vooral grof. Ze houdt ervan om spullen zoals stoelen, vuilnisbakken of dozen weg te duwen en om actief te zijn. Inmiddels krijgt ze meer interesse voor boekjes. Deze boekjes werden voorheen weggegooid om vervolgens te beginnen met een spelletje 'Pak me dan!' Alleen haar speelse lach is al voldoende om het spelletje met haar mee te doen.
Het lijkt alsof Emily al veel begrijpt. Ook houdt ze alles goed in de gaten. En dat maakt mij als mama extra bewust op het moment dat ik bij haar ben. Van datgene wat ik eet en drink tot de manier waarop ik mijn telefoon gebruik, de dingen die ik tegen mijn partner zeg en de grenzen die ik stel.
Mobiele telefoon en iPad
Wat telefoongebruik betreft heb ik 1 richtlijn: Emily moet niet het idee krijgen dat de telefoon belangrijker is dan zij. Dus gebruik ik de telefoon minimaal in het bijzijn van Emily. Het liefste is deze ook uit het zicht. Ze mag mijn telefoon niet aanraken of gebruiken als speelgoed, ook de filmpjes die ze bekijkt op de Ipad (we kijken overdag geen tv), worden door ons gekozen (Teletubbies en Juf Roos zijn favoriet). Ze mag niet met de Ipad spelen (dat kan later nog lang genoeg) hoewel ze dondersgoed weet hoe de advertenties moeten worden doorgespoeld.
Nee of toch ja?
NEE is NEE. Ook daarin probeer ik consequent te zijn. Waarbij het woord NEE overigens zo min mogelijk wordt gezegd. Ik wil niet dat Emily het idee krijgt dat de hele wereld bestaat uit NEE. Als ik mijn wens op een andere manier kan communiceren, dan doe ik dat. Zo vond ze het voorheen leuk om de prullenbak te openen en er dingen uit te halen. Daar heb ik het volgende op gezegd: 'Laat de prullenbak maar dicht' (waarbij ik haar rustig en vriendelijk ergens anders naartoe leid).
NEE gebruik ik meer voor vervelende dingen zoals slaan (wat ze voorheen en nog steeds weleens doet als spelletje). Of voor gevaarlijke dingen zoals haar vingers in het stopcontact proberen te stoppen.
Geduld
Gemakkelijk is deze bewuste manier van communiceren niet. Het vereist geduld en soms wat irritatie of frustratie als ze niet luistert. Maar ook daarin probeer ik vooral geduldig te zijn en rustig.
Wat ik nu merk is dat ze meer 'vermaakt' moet worden. Ik wil haar niet langer dan een uur voor de tv of ipad zetten, dus fiets ik veel met haar, maak ik wandelingen en speel ik spelletjes. Samen met papa doen we ook veel verschillende dingen zoals naar de kinderboerderij gaan, autoritjes maken, naar een speeltuin of gewoon lekker thuis chillen. (We hebben een aparte chill-hoek in de huiskamer, vol met kussens en een matras).
Partners, opvoeding en communicatie
Het fijne is dat mijn partner en ik op 1 lijn liggen. Dat scheelt natuurlijk ook in de zorg en opvoeding en het hebben van stress. Ook dat is niet altijd even gemakkelijk en vereist goede, en vooral veel communicatie. Of het nou gaat over het gebruik van onze mobiel, hoe we te werk gaan bij een huilbui, de dingen die ze te eten krijgt, het aantal uitjes op een dag of iets wat ze wel of niet mag. Over de meest kleine dingen is al afstemming nodig.
Bewust en liefdevol voor je kind zorgen. Ik denk dat dit de sleutel is tot een goede opvoeding. Hierbij is het stellen van grenzen juist goed (ook al leidt dit tot een flinke huilbui), omdat dit duidelijkheid en rust geeft. Dat zal een klein kind moeten leren, en dat is niet altijd even gemakkelijk. Zowel voor het kind niet, als voor de opvoeders.
Naast mijn mama-rol heb ik een rol als psycholoog, coach en trainer. Hierbij ligt mijn expertise op het gebied van mentale fitness en mentale fitheid. Een gevoel van tevredenheid en mentale rust is net zoals een spier te trainen!
Ik bied 1-op-1 coaching aan en ondersteun organisaties die streven naar duurzame en vitale medewerkers. Duurzame medewerkers zijn minder vaak ziek en doen hun werk met plezier. Dit levert de organisatie veel voordelen op. Het ondersteunen van bedrijven doe ik via presentaties, trainingen en workshops op gebied van o.a. mentale fitness, mentale fitheid, mindfulness, stresshantering, energiemanagement, werk/privébalans en negatief denken.
Denk je dat ik iets voor jou of jouw organisatie kan betekenen? Stuur gerust een e-mail naar info@louisehildebrand.nl. Je kunt ook een bericht inspreken op 06 52 33 68 90.
Misschien vind je onderstaande blogs ook interessant:
Een relatie met een veel jongere man: ja of nee?
Ouders, overspannenheid en burn-out
Bijna 9 maanden verder. Update van mijn mama-rol
Hoge verwachtingen van mama's en papa's
Tijd voor jezelf nemen: waarom is dat soms zo lastig?
Leven in het nu: wat houdt dat precies in?
Mama's en betwetergedrag: hoe ga je er goed mee om?