20 mei wordt Emily officieel een peuter. Het afgelopen anderhalf jaar dacht ik nog vaak: goh, wat is ze toch een gemakkelijk, rustig, vrolijk en lief meisje. Alle verhalen over stress en irritatie tijdens het moederschap, daar herken ik me nauwelijks in. Zo denk ik nu: de rust is over. Emily zoekt grenzen op en ik moet heel bewust zijn in mijn gedrag en de dingen die ik zeg.

In een vorige mama-blog schreef ik het al. Wat gaat de tijd toch snel! Zo loop je rond met een dikke buik en zo stapt je kindje vrolijk de kamer rond en is ze officieel een dreumes.

Emily is namelijk 1 jaar oud. 14 maanden oud om precies te zijn. Ze loopt apetrots rond, kijkt helder de wereld in en brabbelt er vrolijk op los. Nog steeds geniet ik elke dag van haar. Wat is ze toch een heerlijk meisje!

12 september 2017. De dag dat mijn moeder is overleden. Het is nu bijna een jaar later en er zijn genoeg momenten dat ik nog steeds niet kan geloven dat ze dood is. Dit afgelopen jaar is best intens geweest. Hoogzwanger mijn moeder verliezen, mijn leven weer oppakken, wennen aan een nieuwe situatie met een kind. Achteraf gezien heb ik mijn situatie misschien wat onderschat.

Nog steeds ben ik elke dag blij als ik mijn dochtertje Emily zie. Van een kleine ukkepuk is ze al echt een klein meisje geworden dat nieuwsgierig de wereld verkent. Ze is vrolijk, tevreden en erg beweeglijk. Ze wil alles pakken en vooral alles in haar mond stoppen. En wat vind ik het toch snel gaan allemaal!

Mannen vallen op jongere vrouwen. Vrouwen vallen op oudere mannen. Dit vinden we niet gek. Toch zie ik steeds meer het tegenovergestelde. Vrouwen die een relatie krijgen met een veel jongere man. Dit hoeft geen probleem te zijn. Of toch wel?

Het huishouden. Zorgen voor de kinderen.  Dingen organiseren en regelen. Werken. Aandacht geven aan je partner. Tijd besteden aan je vrienden. En oh ja. Eigenlijk moet je ook tijd inplannen voor jezelf. Als mama heb je een hoop dingen te doen. Dingen die perfect afgehandeld moeten worden.

Verkleinwoordjes gebruiken. Liedjes zingen. Praten in de derde persoon (Mama komt er zo aan!) Ik had niet gedacht dat ik dat ooit zou doen. En toch doe ik het. Alsof een totaal ander mens mij heeft overgenomen.

20 november 2017 ben ik bevallen van een prachtige, gezonde dochter: Emily Jeane Dapperen. Aan de ene kant is het ontzettend kort geleden. Aan de andere kant lijkt het ook alsof ze er altijd is geweest. Bijzonder om te merken hoe snel je aan een nieuwe situatie went. Hoewel er natuurlijk ook genoeg uitdagingen zijn geweest.  

Groepsbijeenkomsten volgen samen met andere zwangere dames. En dat als alternatief voor 1-op-1 afspraken met een verloskundige. Heb ik daar wel zin? En hoe zinvol is dat?